SAMEN DE WEG VOLGEN

`Als je alleen maar kennis over God verzamelt... blijf je ook alleen maar een kennis van Hem.' Deze tekst die ik onlangs op een poster las, spreekt mij aan. De God over Wie wij in de Bijbel lezen is een levende God Die ook vandaag werkt, handelt en spreekt. God gaat een relatie aan met mensen en verandert mensen. God bevrijdt mensen door de dood en opstanding van Zijn Zoon Jezus Christus. God geeft mensen de Heilige Geest mee Die ook op Jezus Zijn eigen Zoon was. En de weg van de Geest gaan in je dagelijkse leven midden in deze wereld, dat maakt het leven tot een avontuur. Zoals de titel van een pas verschenen boek zegt: `Gods stem horen. Een buitengewoon avontuur voor gewone mensen.' Het zou mooi zijn als we met elkaar dít voor ogen hebben wanneer we spreken over `de kerk'. En ook als dit veel vraagtekens oproept, als we dit niet herkennen of heel lastig toe te passen vinden in ons leven - laat de kerk de plek zijn waar die vraagtekens bespreekbaar en herkenbaar zijn en waar we in deze vragen verder geholpen worden.

Want voordat Jezus naar Zijn Vader ging zei Hij tegen Zijn leerlingen: zoals de Vader Mij gezonden heeft, zend Ik ook jullie. De kerk is dus geen gebouw of instituut, maar een zendingsbeweging. Jezus die rondtrok, dingen deed, dingen zei, mensen veranderde, bevrijdde, in beweging zette, is sinds de hemelvaart niet uit deze wereld verdwenen; in tegendeel; in de leerlingen die Hem als de Weg (de Waarheid en het Leven) volgen is Jezus in deze wereld aanwezig. Tegelijk, als ik naar mezelf kijk en als ik om me heen kijk, dan zie ik dat ik en dat wij volgens mij nog veel te leren en te ontdekken hebben als het gaat om de uitdaging die Jezus ons gaf: `zó moet jullie licht schijnen voor de mensen opdat ze jullie goede daden zien en eer bewijzen aan jullie Vader in de hemel'. Hoe doe je dat? En hoe help je als voorganger, als ouderling, als jeugdwerker etc. ánderen om hierin te groeien?

Het leertraject dat we met een aantal gemeenteleden zijn gaan volgen bij `Nederland Zoekt' heeft mij en heeft ons de afgelopen tijd wel enorm geholpen om scherper op het netvlies te krijgen waar het bij `kerk' om gaat. Zonder dat het misschien overal evenveel zichtbaar is, is er veel veranderd. In plaats van vragen te stellen als `hoe krijgen we meer mensen in het kerkgebouw', `hoe krijgen we de meest aantrekkelijke kerkdiensten' (interessante vragen overigens), stellen we elkaar vragen als: hoe is het afgelopen week bij jou gegaan in het volgen van Jezus, in het gehoor geven aan Zijn roepstem, wat heeft Hij tegen je gezegd, wat heb je ermee gedaan?

Bij Jezus lag de focus niet op: zóvéél mensen heb Ik in de synagoge weten te krijgen. Maar wel op vragen als: wat doe Ik als Ik aan het wandelen ben en een verlamde man langs de weg roep om ontferming. De evangelisten beschrijven keer op keer wat Jezus deed, zei en hoe Hij veel tijd in een kleine groep van leerlingen investeerde. Jezus trok met hen op, leerde hen veel, gaf Zijn leven voor hen, stond voor hen op, zegende hen en begon hen vanuit de hemel te steunen; God gaf hen de Geest en zo ontstond een vermenigvuldigende beweging. Maar lange tijd was de fócus van deze vermenigvuldigende beweging niet `hoe krijgen we zoveel mogelijk mensen in ons gebouw (ze kwamen samen in huizen)'; de focus was hoe onderwijzen we elkaar zo, aanbidden we zo, bemoedigen, vermanen en bidden we zo, dat Jezus en Zijn koninkrijk geloofwaardig in onze levens zichtbaar wordt? Helaas is er ergens een omslag gekomen waarbij `binnen' de focus werd en waarbij `missionair' iets werd van `activiteiten' en van `pogingen om goodwill te kweken en later hopelijk mensen mee te nemen naar binnen, (dat is: binnen de kerkmuren). Onlangs las ik een artikel van een zendingspredikant uit de Gereformeerde Gemeenten (!), die zich kritisch uitliet over het zoeken van veiligheid door christenen die in eigen gebouwen, instituten en activiteiten proberen hun geloof veilig te stellen voor de boze buitenwereld, in plaats van hun geloof te léven in de wereld waarin Jezus Zijn leerlingen gezonden heeft.

Laat onze bekende uitdrukking `naar de kerk gaan' daarom de komende jaren een nieuwe invulling krijgen. Niet in de trant van `we gaan naar de kerk' zoals iemand van een andere religie naar zijn godsdienstig centrum gaat om zijn religieuze plichten te vervullen en eventuele zegeningen van het hogere te ontvangen. Maar laat `naar de kerk gaan' meer en meer de lading krijgen van `de ontmoeting met medeleerlingen' opzoeken om uit te wisselen, te leren, te bidden, bemoedigd, vermaand, vertroost en opgebouwd te worden, te aanbidden en gezegend weer uitgezonden te worden, om als leerlingen de Weg te volgen en het Koninkrijk zichtbaar te maken. 

De weg van het kruis

Vandaag is pater Frans van der Lugt 76 jaar geworden. Hij viert zijn verjaardag niet meer bij ons... In februari hoorde ik voor het eerst van hem. En schreef voor ons kerkblad onderstaande overdenking:

 

De weg van het kruis...

 

Ergens schrijft Dietrich Bonhoeffer: `Als Jezus een mens roept, nodigt Hij hem te komen sterven.' Daar moest ik aan denken toen ik op het NOS-journaal een reportage zag over een priester in de stad Homs in Syrië die niet geëvacueerd wilde worden. Zijn dagelijkse voedsel bestaat uit een paar olijven 's morgens en een paar blaadjes van groente die hij probeert te kweken op de binnenplaats van zijn tuin. Of hij nog leeft op het moment dat u deze meditatie leest is maar de vraag. De reportage werd gemaakt tijdens een wankel staakt-het-vuren dat ieder moment weer voorbij kan zijn om te veranderen in een vernietigende regen van bommen en mortieren.

 

De priester koos om te blijven voor de mensen die nog wonen in de stad. Niet slechts voor `de christenen' die nog wonen in de stad, maar voor al de mensen die nog wonen in de stad. Voor en met hen bidt hij om vrede en houdt hij de hoop levend. Waar de verslaggever aan toevoegde: `tegen beter weten in'.

 

In deze man herkende ik een hedendaagse icoon, een beeld van wat Jezus bedoelt als Hij ons roept tot navolging, tot discipelschap. Als het goed is gaat het in de kerk en in ons geloof niet slechts om een religieus en godsdienstig leven. Gebeden, Schriftlezen, kerkgang, de zondag apart houden voor God zijn nuttige en belangrijke instrumenten, maar dan wel om het navolgen van Christus te ondersteunen. In het christelijk geloof draait het niet om religie waarmee we onszelf een goed gevoel bezorgen doordat we de kerkdienst op de juiste, plechtige wijze uitgevoerd hebben, onze vrijwilligerstaak jarenlang hebben volgehouden of een mooie gift in de collectezak hebben gedaan. Anders gezegd, in het christelijk geloof draait het niet om onszelf, maar om Christus. Hij is het middelpunt van de wereldgeschiedenis, de zichtbaar geworden Vader die ons vanaf het kruis Zijn liefde verklaart.

 

`Wat me meer plezier zou doen dan al je gebeden, offers en goede werken, is dat je zou geloven dat Ik je liefheb' - hoorde een 34-jarige weduwe de stille stem van Christus zeggen, meer dan 400 jaar geleden. Christus kennen, niet slechts met het verstand, niet zoals iemand die de reisgids en de kaart door en door kent, maar weten en aanvaarden door Hem zelf geliefd en geroepen te zijn, dat is het beginpunt van de navolging. Als Hij werkelijk voor mij in staat, mijn straf gedragen heeft, mijn zwartste, mijn donkerste, mijn akeligste kanten gezien heeft en desondanks vastberaden Zijn bloed voor mij heeft laten vergieten, dan kan ik al het zorgen voor mezelf, voor mijn reputatie, voor mijn veiligheid, voor mijn comfort, voor mijn imago, voor mijn toekomst loslaten en aan Hem overgeven en me melden bij Hem om in dienst te gaan. Christus - aan het kruis gespijkerd - zegt: `verander je leven, sla een nieuwe richting in, kom, volg Mij en sta toe dat je tot een radicale discipel gemaakt wordt.'

 

Het misschien wel `engste' gebed, dat we dagelijks aan het begin van de dag zouden kunnen bidden is: `Heer, hier ben ik. Neem mijn leven, laat het Heer, toegewijd zijn aan uw eer'. Nog `enger' zou het kunnen zijn daaraan toe te voegen: `en ik stel U geen grens, U mag het volledig zeggen.' Maar het gekke is, dat juist langs díe weg we het leven vinden. Van het NOS-journaal word ik meestal niet blij. Maar van bovengenoemde priester werd ik dat wél. Voor mij was overduidelijk zichtbaar dat deze man in íedere vezel van zijn bestaan lééft, écht leeft. Even keek een beelddrager van Christus recht de camera in en hield ons een spiegel voor. Ben ik bereid om op de plek waar de Heer míj geplant heeft, míjzelf en mijn eigen belang te vergeten? Biddend, dienend, mijzelf te vergeten en het akelige, het risico, het verlies, de teleurstelling, de pijn - kortom, het kruis, te dragen?

 

 `Toen zei Jezus tegen Zijn discipelen: als iemand achter Mij aan wil komen, moet hij zichzelf verloochenen, zijn kruis opnemen en Mij volgen. Want wie zijn leven zal willen behouden, die zal het verliezen; maar wie zijn leven zal verliezen om Mij, die zal het vinden.' (Mat.16:24-25)

 

 Om te zingen of te bidden:

 

Jezus, alles geef ik U

wat ik ben en heb

en wat ik ooit zal zijn.

 

Al mijn hoop,

mijn plannen en mijn tijd

leg ik in uw hand,

vertrouw ze aan U toe.

Door uw wil te doen,

leer ik om vrij te zijn.

 

Jezus, alles geef ik U,

wat ik ben en heb

en wat ik ooit zal zijn.

 

(Opwekking 582)

Geen economische groei, geen vooruitgang?

Bijna dagelijks berichten kranten en journaals over de zorgen om onze de groei die achterblijft. Bijna automatisch maak je dan de denkstap dat het dús niet zo goed gaat en dat het allemaal `achteruit holt'. Intussen kan er op verschillende vlakken vooruitgang geboekt worden zonder dat dit in de cijfers van economische groei is terug te zien.

Denk aan het volgende gedachtenexperiment. Wanneer je toe bent aan een nieuwe auto, besluit je over te stappen op iets dat kleiner, zuiniger, degelijker en schoner is. Zowieso kijk je ook naar de mogelijkheid om je auto te delen wanneer je hem niet nodig hebt. Stel dat dit niet alleen bij jou het geval is, maar dat dit de trend wordt.

Wat zou dit kunnen betekenen in de cijfers van de economie?

Kleiner:
de Rotterdamse haven importeert mínder kubieke meters auto, het havenwerk krimpt.
de snelwegen slijten minder snel, minder werk voor sector wegenbouw.

Zuiniger:
dalende energiebehoefte, raffinaderijen etc. minder werk
krimp voor sector van pompstations

Degelijker:
minder reparatiewerk in de garages
dalende auto verkoop
lagere behoefte aan grondstoffen voor de productie van auto's

Schoner:

minder beroep op gezondheidszorg, enige krimp in de sector

Auto delen:

dalende inkomsten wegenbelasting

dalende autoverkoop
dalende inkomsten verzekeringsmaatschappijen

We zien hier een paradox in onze cultuur. We promoten duurzaamheid, zuinigheid, delen etc. En mijns inziens terecht. Maar tegelijk sorteert dit een negatief effect in cijfers van werkgelegenheid en economische groei. Toch is het goed denkbaar dat je deze beweging niet louter negatief waardeert. Behalve dat het vervelend is dat de werkgelegenheid afneemt - (vooral als het jezelf treft), is er in bovenstaande trend veel positiefs te bespeuren. Er is namelijk ook allerlei wínst. Die winst is er bijvoorbeeld voor de consument (is minder geld kwijt aan zijn auto), voor de samenleving en voor natuur en milieu (minder behoefte aan grondstoffen, schoner etc.).  Intussen zeggen de cijfers in zo'n situatie dat er economische krimp is en een dalende werkgelegenheid.

Dit laat dus zien dat we voor de vraag of het goed gaat met een land niet alleen moeten kijken naar de cijfers van economische groei. Likkebaardend kijkt men soms naar de cijfers van economische groei zoals in Azië. Maar zitten wij ook te wachten op hun schoorstenen etc.? Misschien moeten we groei wel anders gaan definiëren.

Dé vraag die intussen overblijft, is hoe het moet met de werkgelegenheid. Een pasklaar antwoord is moeilijk te geven. Hierin zullen we echter ook een omslag in denken moeten maken. Wanneer we vandaag de dag een vrachtwagen zien rijden, zeggen we waarschijnlijk ook niet: wat jammer, daar hadden ook 80 man met paarden en wagens aan het werk kunnen zijn. Die vrachtwagen was een efficiënte. nuttige uitvinding. De vrijkomende energie aan menskracht kon in de loop van de tijd weer op een andere nuttige manier voor dienstverlening worden ingezet.

De paradox van uitvindingen en technologie is dat ze enerzijds werk creëren, maar vervolgens ook werk besparen. Daarom is het te simpel gedacht dat de werkgelegenheid bevorderd kan en moet worden door het nastreven van economische groei. Veeleer zal er ingezet moeten worden op onderzoek, onderwijs en visievorming om te bevorderen dat scholing en arbeid worden ingezet op dátgene wat dienstbaar is aan de samenleving van mórgen.

Psalm in gewone taal

Ik heb geprobeerd de psalm waarover ik zondag ga preken (psalm 32) te verwoorden in gewone taal, hoe zou ik die psalm verwoorden. Hieronder het resultaat...

 

Het is zó geweldig, zó super, zó gááf, het voelt zó góed als je iemand bent die weet dat de échte, de lévende, de Aanwezige God totáál niet meer tégen je is, dat je voor Hem (en voor jezelf) niets meer hoeft te verbergen, niet meer hoeft te doen alsof, niet meer zelf je status hoeft op te houden. Het is zo heerlijk te weten schuldloos te zijn, níet meer in het krijt te staan, níet meer te hoeven tobben over waar je tekort geschoten bent, waar je het niet goed gedaan hebt, gefaald hebt, verkeerd gedaan of gezegd hebt, écht: zó heerlijk!

 

Er was een tijd dat het anders was bij mij. Als ik erop terugkijk, was dat een tijd waarin ik zwéég tegenover God. Ok, voor de vorm heb ik in die tijd misschien wel gebeden, netjes, zoals het hoort, maar als ik er nu op terugkijk was ik níet echt mij tot God aan het richten, dat bidden, dat was uit gewoonte; eigenlijk moet je zeggen: ik zweeg toen, er was geen echt gesprek tussen God en mij, ik wilde Hem niet horen en ik zei niets tegen Hem. Achteraf gezien was dat een akelige tijd, ik was écht niet gelukkig, ik was diep ongelukkig, ik zat er voortdurend doorheen. Terugkijkend drukte Gods hand toen op mij, Zijn hand duwde mij naar beneden, geen stap die ik zette ging mij makkelijk af; als je het met nú vergelijkt dan is het zó anders - die druk van toen is nu helemaal weg, ik ben blij dat God dat toen gedaan heeft, want juist dat drukken van Zijn hand heeft ertoe geleid dat ik iets ben gaan doen met wat er niet goed zat in mijn leven, dat ik mij ervan bewust werd dat het zo niet door kon gaan en niet door mocht gaan.

 

Ik ben toen namelijk naar God gegaan met een vást besluit: ik zal níets meer voor Hem verbergen, ik zal me tegenover Hem niet meer anders voordoen dan ik ben, ik zal íedere misstap aan Hem vertellen, ieder falen, alles waarvan ik me bewust ben, waarin ik een onzuiver geweten had, waarin ik `bedrog' in mijn geest voelde, waarin ik merkte dat ik mezelf, God en anderen voor de gek hield, de schijn ophield, ik heb er toen écht voor gekozen schoon schip te gaan maken en daarmee ben ik bij God begonnen, dat was zo'n ommekeer in mijn leven, vooral omdat Hij, toen ik dat gedaan heb, mij vergeven heeft, gezegd heeft: het is je vergeven! het is goed! ik accepteer je, ik neem je voor 100% aan.

 

Daarom wil ik je écht aanmoedigen, als je je ervan bewust bent dat God er is en dat Hij jou eigenlijk ánders bedoeld had dan je nu bent, als je iets in mijn verhaal herkent, áárzel niet, maar ga nét als ik naar Hem toe en vertel álles, kom ermee voor de dag. Vanwege wat er mis is in je leven kun je bang zijn dat je er nog een keer op afgerekend wordt, dat bakken ellende als een watervloed over je uitgestort zullen worden als een oordeel vanwege die dingen; soms doe je die angst als onzin af, soms ben je er echt bang voor, maar als je zeker wilt zijn dat je niet afgerekend wordt, dan moet doen wat ik gedaan heb, álles - zonder iets te verzwijgen - uitspreken tegenover God. Dan zul je merken dat je bij God veilig bent. Dat God een schuilplaats voor je is. Ja, U beschermt mij, ik hoef nergens bang voor te zijn. In plaats dat ik onder druk sta en er doorheen zit, is er nu voortdurend een vrolijk lied van vrijheid door Hem om mij heen - heerlijk, die vrijheid en die bescherming!

 

Mag ik je echt een tip geven, een advies? Je kunt denken, ik ga gewoon door op de weg waar ik nu op zat, als er echt iets mis met me is, als ik echt bijgestuurd moet worden, als er echt problemen in mijn leven zitten, dan moet het mij maar ondubbelzinnig duidelijk gemaakt worden, dan moeten mij maar dingen overkomen, zodat het zo duidelijk als wat is, wat er aan de hand is, maar anders ga ik me hier echt niet druk over maken. Maar luister, wíl je dat echt, wil je echt als een paard zijn, dat pas luistert als hij het vóelt, waarom zou het zo ver moeten komen, waarom zou je niet gewoon zo kunnen luisteren, wat ik je vertel dat is zo toch ook duidelijk, daarvoor hoeven er toch niet eerst nog allerlei dingen in je leven te gebeuren; alsjeblieft, wees je ervan bewust wat er aan de hand is, God kijkt naar jou en wil dat jij diezelfde heerlijke ervaring zult hebben die ík nu ook heb! Ookal weet je nú niet hoe het ánders zou moeten, God wéét hoe het anders kan en moet, zoek en vraag zijn raad, weet je ervan verzekerd dat hij je kan en zal laten zien wat de weg is hoe je verder kunt.

 

Als je stug doorgaat met het rechtpraten, het verontschuldigen, het legitimeren van wat niet goed zit - om maar niet te hoeven veranderen, om maar met rust gelaten te worden en je eigen weg te kunnen gaan, kortom als je `het bedrog in je geest' laat voortbestaan, dan kun je erop rekenen dat je je véél ongelukkig zult voelen. Nee, niet dat het mensen zoals mij altijd voor de wind gaat en mensen zoals jij altijd pech hebben, natuurlijk niet, ik weet wel beter. Maar als het jou tegenzit, dan sta je er alleen voor, dan heb je geen God die je helpt. Ik weet nu dat de lévende God mij helpt, niet omdat ik zulke goede prestaties voor hem lever, maar in vertrouwen heb ik alles tegenover hem uitgesproken en Hij heeft mij vergeven en wil mij steunen, helpen, nabij zijn met Zijn goedheid, het is zó heerlijk geen bedrog in mijn geest meer te hebben en me compleet vergeven te weten - doe met me mee als je dit herkent, je hebt dan alle aanleiding om blij te zijn over wie Hij is voor je, geef úiting aan die blijdschap, laat het gehoord en gemerkt worden, zing het uit, draag het uit, nu je een oprecht hart hebt, een hart dat gereinigd is van een slecht geweten, een hart dat zich geliefd weet door God.

DE REKENING

Het zal je maar gebeuren. Je bent op vakantie in het buitenland. Je zit in een restaurant. Omdat je een bescheiden budget hebt, bestel je een bescheiden menu. Aan de tafel naast je zitten mensen voor wie het niet copieus genoeg kan zijn. Gang na gang wordt geserveerd met de meest exotische gerechten. En dan wil je afrekenen. En krijg je de rekening van de tafel naast je geserveerd... En ook je eigen rekening. `Dit is een vergissing' - zeg je. Díe rekening is niet voor mij. Maar niks ervan. Betalen móet je. De eigenaar van het restaurant komt dreigend bij je tafel staan. Je denkt dat eventueel de politie je wel zou kunnen helpen. Maar niks ervan: je moet betalen, je komt er niet onderuit.

Oneerlijk hè?

Dit beeld schoot mij te binnen toen ik in de krant las, dat arme landen verreweg het grootste deel van de rekening gepresenteerd krijgen voor de klimaatverandering die wij als rijke, westerse landen veroorzaken. In minder dan 20 jaar heeft Europa búiten Europa gezorgd voor een ontbossing van drie maal de oppervlakte van België. Onze behoefte aan het eten van vlees, onze behoefte aan brandstoffen met als gevolg CO-2 uitstoot, lijkt niet in te perken. Intussen drogen in Afrika de waterputten uit en gaat verwoestijning in rap tempo door. In Azië spoelen landbouwgewassen en huizen keer op keer weg door overstromingen. Voedselprijzen zijn in jaren niet zo hoog geweest door de groeiende vraag naar biobrandstof. Jarenlang werden bovenstaande gegevens weggeredeneerd, `geitenwollensokkenverhalen'. Maar in feite is dit het wat er aan de hand is: de rekening voor onze consumptie wordt aan ándere mensen gepresenteerd. Zonder dat zij erom gevraagd hebben. Heel oneerlijk...

Wat kan ik daaraan doen?

Als je zulke dingen leest, dan denk je, denk ik: ja, dat is eigenlijk niet goed. Maar wat kan ik ermee? Het is gemakkelijk om zulke ongemakkelijke boodschappen maar snel naast je neer te leggen omdat je er niks mee kunt. Maar het is niet helemaal waar dat je er niks mee kunt. Natuurlijk, je kunt niet in je eentje dit probleem oplossen. Maar we kunnen op zijn minst ons bewust worden van wat er aan de hand is en op welke manier wij er zelf ook ons aandeel in hebben. Niet je schouders erover ophalen of het wegredeneren. Maar betrokken zijn op wat er elders in de wereld gebeurt. En hoe we zelf onze leefstijl kunnen veranderen; zelfs al gaat dat met kleine stappen.

De krab, de vis, de wolf en de pony

Het aquarium Sea-Life in Scheveningen had een prachtige krab op de kop getikt. Ik las het op 3 juli. Gekocht in Londen, gevangen in Japan. Een spanwijdte van 3,5 meter. Hij zou wel 4,5 meter kunnen worden. Ik wilde hem deze vakantie wel even gaan bekijken. Maar helaas, de volgende dag las ik dat ie het niet getrokken had, de krab was dood.

 

Op 3 juli las ik nog een ander bericht. Visser vangt diepzeevis van zeker 200 jaar oud. Toen de opa van de opa van die man nog in de luiers lag, zwom dat dier dus al in de diepzee. Al die jaren, dat er elders in de wereld oorlogen gevoerd werden, mensen geboren werden, mensen dood gingen, geschiedenis van stoomtrein tot marsreis zich ontwikkelde, zwom deze vis, maar nu is ie

opgevist en dood...

De volgende dag, 4 juli, hoorden we dat de wolf hoogst waarschijnlijk terug is in Nederland. Na anderhalve eeuw is er weer een wolf gezien. Alleen helaas, hij is doodgereden.

 

Anderhalve eeuw geleden liep je als wolf nog niet het risico door een geruisloze hybride Prius (ik verzin maar hoe het gegaan kan zijn...) te worden aangereden. Hoewel met alle Roodkapje verhalen mensen toen natuurlijk gewoon hun geweer grepen om met de wolf af te rekenen...

 

Tenslotte werden we in diezelfde dagen geconfronteerd met beelden van `de ponypletter'; een vrouw die op een kleine shetlandpony gaat zitten tot ie in elkaar zakt; en vervolgens rookt ze rustig een sigaretje... Hoe is het mogelijk denk je dan, dat je zoiets doet... Net zolang op zo'n beest zitten tot het in elkaar zakt, het niet meer trekt, bezwijkt, nutteloos... Het heeft dan ook woedende reacties opgeroepen; begrijpelijk.

 

Ineens ging door mij heen dat die weerzinwekkende beelden van die ponypletster op een bepaalde manier ook onze westerse cultuur op de foto zetten. Ineens drong iets ervan tot mij door wat het betekent dat er in de bijbel staat dat `de schepping ten prooi is aan zinloosheid, zich bevindt in een situatie van `slavernij' en zucht. Wat ik dan wel weer mooi vindt, is dat in de bijbel gezegd wordt dat het een hóópvol zuchten is: de schepping verwacht namelijk bevrijdingsdag. Er komt een dag dat er een einde komt aan wrede uitbuiting van de schepping, er komt een mensheid waar de schepping juist blíj van wordt, op de dag van Christus. Wanneer die dag komt weten we natuurlijk niet. Maar het zou mooi zijn als in onze zorg voor en omgang met de schepping de schepping al een beetje een voorproefje krijgt van wat er komt!

 

 

 

 

Bezuinigingen

Steeds meer merken we van bezuinigingen in crisistijd. Wanneer het huishoudboekje niet klopt, is het uiteraard zaak dat daar iets aan gebeurt, dat geldt ook voor de overheid. Tegelijk zijn er veel verschillende manieren waarop bezuinigingen kunnen worden ingevuld. Laten we bidden dat de overheid wijsheid en moed krijgt om gerechtvaardigde, verstandige keuzes te maken. Heel veel mensen voelen de pijn van bezuinigingen. En soms roepen bezuinigingen ook grote vragen op. Wat vind ik het bijvoorbeeld ontzettend jammer om te lezen dat elke subsidie voor godsdienstige vorming op openbare basisscholen straks wordt ingetrokken. Of een heel ander voorbeeld: ik sprak een gemeentelid in een verzorgingstehuis, ze vertelde mij dat ze 's middags geen koffie of thee meer krijgt in haar kamer, maar dat ze het zelf moet gaan halen. Dan frons ik wel mijn wenkbrauwen... en ga ik ook wat vragen stellen. Het is belangrijk dat de overheid, landelijk, maar ook plaatselijk vanaf het grondvlak inzicht krijgt in wát bezuinigingen betekenen en dat er daarin meegedacht wordt. Soms kan er ook zomaar veel geld bespaard worden zonder dat iemand er veel pijn van hoeft te hebben. Zo vond ik het vermakelijk om te lezen hoe minister Schippers van volksgezondheid via de SGP ontdekte hoe er waarschijnlijk veel te bezuinigen valt. In SGP-achterban zijn sommige mensen principieel niet verzekerd. Wanneer deze mensen een zorgnota krijgen, lezen ze die uiteraard heel kritisch door. Verschillende van deze mensen lieten de afgelopen tijd weten, dat ze het geregeld meemaken dat de nota's onterecht veel te hoog zijn. Een enkel telefoontje is soms genoeg om de nota duizend euro omlaag te krijgen. Het idee is dat straks iedereen zijn of haar eigen zorgnota's te zien krijgt en ervoor beloond wordt als hij of zij ontdekt dat de nota onterecht te hoog is. Dat zijn nou bezuinigingen waar je gewoon plezier aan kunt beleven!